این چه سرّیست که با سرو سری سودائیست
می دهد یاد سرت بر نفس شیدا ایست
می شناسیم تو را یا که نه؟ اما حتما
لطف داری و دلت تا به ابد دریائیست
سر نی را به سر نیزه تلاوت کردی
این دگر آخر عشق است و سر والائیست
گر چه اینجا همگی قافیه را باخته ایم
واژه های غزلت تک به تکش رویائیست
مغر بیت الغزل شاه عبادات نماز
سجده با تربت گلگون گل زهرائیست
کافشین رد کرامات تو ننوشت و نخواند
آنچه خواندیم فقط سایه سبز پائیست
آواز مرگ شب پره تکرار میشود
آغاز یک مقاله کشدار میشود
از رد پای اشک تو بر روی خاک و سنگ
گویا تمام منظره دیوار میشود
هر گل که با نسیم تو یک لحظه می تپد
روی سرش هوای تو آوار میشود
تو از معـــــادلـــات سه مجهولی منی
این جهل ساده ایست که انکار میشود
زیبای من به مشکل خوبی اشاره کرد
که روی پله پله آن کـــــار میشود
دور از چراغ سبز تو اصلا بعید نیست
این حرفهای شب زده اظهار میشود
مائیم و کاغذی و گرفتتاری خمار
آدم به مدح کار تو وادار میشود
یارا کمند ابروی ماهت قرار ماست
گرچه ثنای غیر تو بسیار میشود
یک گوشه خود پرستی و یک گوشه کاهنی
یک گوشه هم پرستش ابزار میشود
یک گوشه اقتصاد به معنای زشت روز
یک گوشه چهره گرمی بازار میشود
احضار روح مرده یک موش از فضا
گاهی حریف نی لبک و مار میشود
خوب است لااقل کمی از عشق مانده است
ورنه دوبـــــاره کــار همه زار میشود
در انحنــــای دایره ی تنگ روزگـــار
انسان در اوج فاجعه پروار میشود
از دست کافشین همه شاکی شدند و باز
کارش به دست لطف شمار کار میشود
هر کس دلش به یار و رفیقی خوش است و ما
هستیم منتظر که کی نفسش یار میشود
ممکنه وقتی این کلمه ها رو میخونید (نمی دونم 10سال دیگه یا دو روز دیگه ) دیگه انگشتهای من قدرت چیدن حرفهای درخت یک غزل دیگه رو نداشته باشه
به همین سادگی تموم میشه
چطور بودم ؟
اگه یه کم واقع بین باشیم این آخرین غزلیه که همه ما باید بخونیم
من تو دنیا غزلو خیلی دوست دارم
ولی باید ازش جدا بشم
و
چه عاشقانه گذشتی غزل خداحافظ
شبیه آهوی دشتی غزل خدا حافظ
قطار عمر من از کوچه ها چو طوفان رفت
نشسته ای روی کشتی غزل خدا حافظ
تمام میکنم امشب اگر خدا خواهد
ز گاز لوله نشتی غزل خداحافظ
اگر چه خوب نمی دانم ای غزل آیا
کویر لوتی رشتی غزل خدا حافظ
ز کاف و شین تو بماندی و چند کلمه حظور
رها شدی ز پلشتی غزل خداحافظ
باران سروده های تو را خیس میکند
برف از بلور شعر تو تندیس میکند
شیطان نشسته در سر راه نوشته ها
این نغمه را ترانه ابلیس میکند
پروردگار مهر و محبت هنوز هم
شعر تو را رها ز لک و پیس میکند
غیبت نمیکنم شب تار فرشته ها
بر سر همیشه چسب و کلاگیس می کند
چشم انتظار لحظه موعود میتوان
دید آنچه را که آن گل نارسیس میکند
تا کاف شین گذر کند از این فصول سرد
جنگی دوباره با زر و تلبیس میکند
تردید دارم مرده ام یا زنده ام من / / گویا که دورم خسته ام بازنده ام من
سوهان روح من شده دنیا پرستی / / دور از تبسم بی خیال خنده ام من
عمری تلف شد در خیال خودنمایی / / از خود همیشه دائما شرمنده ام من
در سی نمای چهره مرداب مردیم/ / تو خسته ای گم گشته او پر کنده ام من
در جام چشمانم بریز ای جان چشمم / / نوشیدنت را طالبم تا بنده ام من
ای کاش چون خون در رگم می ریخت جامت / / خورشید می نوشم دگر تابنده ام من